مبریدم! که در این دشت مرا کاری هست            گرچه گل نیست ولی صحنه گلزاری هست

ساربـانـا ! مـزنـیـد این هـمه آواز رحـیـل            که در این دشت مرا قافله سالاری هست

من و این باغ خـزان دیده خدا را چه کنم            هـمـره لالـه رخـان؛ لالۀ تـبـداری هست

سـاربـان، تـنـد مـران قـافــلـۀ گــل هـا را            که در این حلقه گل، نرگس بیماری هست

نیست انـدیشه مرا، از سفـر کـوفه و شام            مهر اگر نیست، ولی ماه شب تاری هست

تشنه کامان بلا را، چه غم از سوز عطش            ساقی افتاده ولی، ساغر سرشاری هست

هـستی ام رفتـه ز کـف، بعـد تو یا ثـارالله            هیچم ار نیست تمنـای تـوأم بـاری هست

تا به مـرغـان چـمـن، رســم وفـا آمـوزد            یادگــار از تو پرستوی پـرستاری هست

با وجـودی که بود بـار جـدایی سـنگـیـن            لله الـحـمـد مـرا روح سبـکـبـاری هـست

گر چه از ساحـت قـدس تو جـدایم کردند            هـست پـیـوند وفـا با تو مـرا آری هست

باغـبـان چـمن معـرفـت ! آسـوده بخـواب            که مرا شب همه شب دیده بیداری هست

در نـماز شب خود غـرق منـاجـات تـوأم            یار اگر نیست ولی زمـزمه یـاری هست

مبریـد از چـمن حُسن (شفق) را بـیـرون            که در آنجا که بود جلوه گل خاری هست